Те послужувам
со салата од препечено сонце
ми удираш шлаканица
по инверзија ти носам свежо цвеќе
ми велиш доста е од нежности
ти давам камен за кремирање
ми ја виткаш раката
за мое добро
за да не бидам патетична
на грешки ти посочувам
а мислиш луда сум
и не ме погодува
тоа што не ја почитуваш
моќта на творештвото
но не знам зошто
ветерот прво удира
по најслабите и незаштитени стебла
а од индиректни и дискретни удари
трпи само разумот
што сака да биде слободен.
Nema komentara:
Objavi komentar